Αγιος Σεργιος 11 Ιουνίου 2015...

Στεκομαι βυθισμένος μεσα σε μια νεφελώδη διάσταση του χρόνου... Η μνημη του «σκληρού» δίσκου εμαλάκωσε και επεξεργάζεται χιλιάδες εικόνες μεσα σε μερικά λεπτα... Μονόλογος του μυαλού... της καρδιάς...Στριφογυριζει η σκέψη.... Μπροστά μου το ξωπόρτι που οδηγει στον ηλιακό...δεξιά μου το παραθυρο της «σάλας» ... εκει που τες ζεστες ημέρες του καλοκαιριού εξάπλωνα πανω στο τσιμεντενιο πατωμα παρέα με το «μαβλούτζιη» και μ’ ενα βρακί στο κωλο για να δροσιστω... χωρίς ανεμιστήρα... χωρις «αρκοντίσιον» ... μονο με τη δροσιά των κλειστων «παναθυρκών» και της κεραμυδένιας οροφής... ετσι οπως ειναι σημερα... Αριστερα μου το παραθύρι ξύλινο... δεν υπήρχαν αλουμίνια τότε...

Πισω απο το παραθύρι η μοναδική κάμαρη... δεξιά η «καρκολού» μου...αριστερά αυτη της αδελφής μου.... δυο μετρα μπροστά αυτη των γονιων μου... μια παραδοσιακή «διπλοσιδερένια καρκόλα» με το τούλι απο πανω.... Και οι τεσσερις μεσα σε μια κάμαρη ...με δαπεδο πλινθάρι... Αναρωτιέμαι... πότε και πού και ποιες στιγμές «εσυνευρέθοντο» οι «γέροι» μου... Μαλλον κατα τα χαραματα... οταν μας επαιρνε μεσα στην αγγαλιά του ο Μορφέας... Πιο πισω το μαειρκό εκει που καθε Σαββατο με εβαζε η μάνα μου μεσα στο τσίγγενο μπάνιο και μ ενα σαπούνι σκληρο σαν πέτρα (Δήμητρα το λέγαμε) μου εριχνε το ζεστο νερο πανω στη κκελλέ και με «ελουννε».... Τι ηταν το σσιαμπού... δεν ξέραμε....

Πισω απο το σπίτι η αυλη... εκει που ηταν ο πλίνθινος φουρνος ... διπλα του η «νησκιά» που με τα καυσόξυλα του δάσους της Σαλαμίνας εβραζε μεσα στο μαυρο «χαρτζιή» το νερο η μάνα για να μας «λούσει»... Λιγο πιο πισω στην αυλή, ο σταυλος της μουλας... αριστερά το σσιελονάρι... και εξω στο... «πάρκιν» το κάρο... Αυτο που μας ανάγιωσε... που μας εδινε ψωμί να φάμε... Δέκα σελίνια την «στρατα» ο αμμος απο το «Λούμα» και μιά λίρα το τσιακκίλι απο τον «Κόλυμπο» Μιά λιρα και τα ξύλα της Σαλαμίνας (βλέπετε ηταν...αρχαιολογικής τοποθεσίας προέλευση) ... και ο κόννος απο την Εγκωμη. Μιά λίρα η χαβαρα απο τον Σανταλάρη, εκει εξω απο τα Λιμνιά...

Ο τοιχος που χωριζει την αυλή του σχολείου με το σπιτι μου, δεν υπηρχε... ουτε το κοκκινο ακαλαίσθητο στεγαστρο... ουτε τα δέντρα μπροστα... Δεξιά μόνο «βλεπω» τον «λούκκο» με την συτζιά την «λαιτζιανή». Πισω, βόρεια, του «λούκκου» απλώνεται το μικρο χωραφούι που έσπερνε και θέριζε ο πατέρας το κριθάρι για να εχουμε σανό να ταιζουμε την μούλα...για να αντέχει στο σκόρσο της δουλειάς... αλλωστε της αξιζε... αυτη μας μας ταιζε... αυτη μας πότιζε... αυτη μας έντυννε... αυτη μας εστελλε στο γυμνασιο του Βαρωσιου με ενα σελίνι τη διαδρομή... Αυτη και το κάρο...και ο πατέρας ο Αντωνης ο Κύπρος ο κάρατζιης ...και η μανα η Αννου του Ηλία του Βαόρα....

Αριστερά αυτου που του πλινθόκτιστου χαλαμάντουρου ειναι το σπιτι πού κτισε με τοσον ιδρώτα... με τοσους κόπους .... με τόσες στερησεις... με τα δυο του χέρια ο κάρατζιης ... Για την κόρη του την Ειρηνούλα, που - παντρεμένη με τον Βασουλλή του Στρογγου - το χάρηκε μολις μερικούς μηνες.... Αραγε υπάρχει Θεός ?...διερωτουμαι στ΄ονειρο μου.... Δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια... μεσα σε τρια λεπτά.....

Ξάφνου ακουω μια φωνή... «Γιώτη να βγαλουμε μια φωτογραφία εδω εξω απο το σπιτι σου?» Δεν αποκριθηκα... Νομιζα οτι η φωνή ηταν στο ονειρο μου.... «Γιωτηηηη» ...Ξυπνώ .. «Ναι, ναι Σταυρο... να βγαλουμε... συγνώμη»